Minęło 10 lat od polskiej prapremiery tej sztuki, która już wcześniej triumfalnie obiegła wiele scen europejskich. Rosyjski "Hamlet", bo tak pisano o dramacie braci Presniakow, ukazywał świat pogruchotanych wartości, jakie zostały po pierestrojce.

I o tych czasach, kiedy dokonano mordu na starym porządku, opowiadają autorzy, strwożeni światem, który wypadł z formy. Jak u Szekspira. Wszystko to, rzecz jasna, w tonacji groteskowej, ale z przymieszką rosyjskiego liryzmu.

Po 10 latach Krystyna Janda wraca do tej sztuki, ale zaciera bezpośrednie związki z epoką bolszewicką. Rezygnując z odniesień do tamtego poukładanego (choćby na opak) świata, odnajduje w utworze braci Presniakow opowieść o zderzeniu pokoleń, o pustce, jaka wyziera z ideałów neokapitalizmu. Nasz bohater, Hamlet-Wala (Adam Serowaniec), nie może się w tym zmieścić i dlatego musi ten świat unicestwić. Jandaprowadzi spektakl pewną ręką jak dobrze naoliwioną komedię i dopiero po wielu scenach widzowie się orientują, że zostali wciągnięci w pułapkę. Bo nie chodzi o to, że główny bohater udaje ofiarę, czyli gra role denatów w milicyjnych rekonstrukcjach badanych zbrodni. Tak naprawdę wszyscy są tu ofiarami i wcale ofiar nie udają.